Ik bestudeerde de mimiek en lichaamstaal van Ferd Grapperhaus. Had het nog niet gezien. Wilde toch weten hoe die emotie bij hem in zijn werk was gegaan. En wat hij dan te zeggen had. Nou, het was nog schokkender dan alle commotie rond zijn trouwfeestje. Een oer-Hagenaar zou hierop gereageerd hebben met ‘Mag ik effe een teiltje?’
Want dat ‘ie nou zelfs voor zo’n blamage niet eens de mensen recht aan kon kijken! Gewoon uit z’n blote kale harses zijn schuldbekentenis doen. Maar ik begrijp het wel, je kan dat alleen als je ook écht schuld betuigt, met hart en ziel. Dit was bij onze minister van Justitie en Veiligheid blijkbaar niet aan de orde. Belde hij een van de beste tekstschrijvers onder zijn ambtenaren? Of was hij het toch zelf? Was hij in de pen geklommen en had hij de hele nacht ongeïnspireerd treurig voor zich uitgekeken? Totdat hij een grandioos idee kreeg! Als advocaat had hij vaker met zo’n bijltje gehakt.
‘Ik moet gaan janken. Ja, dat is het! Dramatiek! Dat is HET antwoord op deze onverkwikkelijke kwestie. Het volk houdt van sentiment, daar zijn ze altijd voor te porren. Wat goed dat dit mij te binnen schiet, ik blijf toch een briljante minister en dat zal niemand mij afnemen.’
En zo geschiedde. Nog wel had hij het er even gehad met mevróuw Grapperhaus, zoals hij zich met deze opmerking aan de Kamer en aan het volk als moderne echtgenoot presenteerde. Haar reactie was nuchter. ‘Als ik zou weten dat die tranen die je daar straks laat vloeien echt zijn, brrr, dan ging ik gelijk van je scheiden, maar oké, wat mot dat mot.’
Daarbij gaf ze hem de goede raad zijn ‘toespraak’ vooraf helder en duidelijk aan zijn maten Rutte en De Jong voor te leggen, zo van ‘dit ben ik van plan’. Zodat zij volwaardige mede-acteurs konden zijn in dit spektakel. Ze moesten nog even flink lachen met z’n drietjes, toen Grap het script toonde. De ‘pijnlijke’ pauzes en tranen stonden op de juiste plek, hahaha.
Kregen wij als volk, toch maandenlang verstoken van goeie theaterstukken, me een prachtig staaltje toneel voorgeschoteld! Die stiltes, die lichaamstaal van Rutte (jongen, ik ben er voor je) en dat enorme meevoelen van De Jong, met zijn vochtige rode oogjes en smachtende blik. Man, man, ik kan er niets meer aan toevoegen. En dat doe ik dan ook niet.
