Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief.
Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar.
Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen aan die kinderen. Ik zag ze schrikken, ik zag die angstige gezichtjes, dus ik vertelde ze dat ze niet ongerust hoefde te zijn, maar dat dit nu eenmaal moet, door de regels. Een kind begon te huilen. Ze heeft maandag een spreekbeurt en wil zo graag haar spreekbeurt doen. Andere kinderen dachten gelijk aan de praktische problemen. Hoe moet dit dan, meester? En hoe dat? Het raakte Wilke, deze ontregeling te zien bij de kinderen.
Heel veel werk voor een schooldirecteur en voor de leerkrachten. Ouders bellen, toestanden. Ouders die het er niet mee eens zijn. Het klopte niet, zeiden ze, het hoeft niet van de GGD. Wilke wordt nu als de schooldirecteur gezien die de maatregelen strenger dan streng handhaaft, terwijl hij juist alles doorziet en het totale onzin vindt! Als een ouder belt omdat haar/zijn kind verkouden is en ze vraagt wat te doen, dan is Wilkes advies: niet testen, gewoon even thuishouden.
Door al dat testen ontstaat er heel veel ellende. Kinderen in de war, ouders die weer van alles moeten regelen omdat ze hun werk hebben, leerkrachten en een schooldirecteur die hier de hele dag (en daarna ook nog, want voor de kinderen moet thuisonderwijs geregeld worden) mee bezig zijn en niet aan hun andere werk toekomen.
En dan had Wilke ook nog dit gehoord. Een van de leerkrachten heeft een vriendin. Die was verkouden en ging zich laten testen. Ze meldde zich aan voor de teststraat. Toen ze daar kwam, stond er een lange rij. Daar had ze geen zin in dus ze ging weer weg. Later kreeg ze bericht dat ze positief was getest.
Hoe lang gaan mensen nog door met het opvolgen van de regels en dat testen de hele tijd? Hoe lang nog blijft iedereen volgzaam? Er komt zo nooit een einde aan.
Naschrift: de volgende dag belde Wilke naar de GGD met opnieuw de vraag (alsof het een heel nieuw geval was). De medewerkster van de GGD zei dat het kind gewoon naar school mocht. Daarop vertelde Wilke wat er die dag ervoor was gebeurd en dat er nu 80 kinderen thuiszaten. Geschrokken gaf de vrouw hem het nummer van de GGD-arts. Die noemde het ‘een ingewikkelde kwestie’ en verzekerde Wilke dat hij het zou uitzoeken en dat hij ‘m zou terugbellen. Resultaat: een deel van de kinderen mocht naar school, een deel niet. Schiet mij maar in een kapotje, zeiden we vroeger in Rotterdam.
