Ik dacht ik ga eens direct typen in WordPress, waar ik mijn columns en andere verhalen inbreng, zodat ik ze op mijn website kan plaatsen. Spontaan schrijven wat er in je opkomt en niet eerst in Word maar de kortste lijn kiezen. Dus dit wordt meer een soort dagboekverslag dan een column. Het zij zo.

Het is vrijdagavond 22 oktober van het jaar 2021. Het is herfst, de koude is nu echt ingetreden vandaag. Wij zijn de tuin aan het renoveren, terwijl deze tuin nog maar bestaat sinds het voorjaar. De kweker had een plannetje gemaakt voor de indeling en de hoeveelheid planten. Alleen had die kweker er blijkbaar niet zoveel verstand van, want het is heel raar uitgepakt. Zo uit de verte zag het er best aardig uit maar het geheel harmonieerde niet en er waren nog veel lege plekken. Ook had hij veel planten niet, die ik had uitgekozen via zijn website en waar niet bij was vermeld als de betreffende plant er niet meer was. Dus koos hij zelf het een en ander er bij. Ik was niet blij met sommige van die keuzes van hem. Wilke had dus uiteindelijk 660 planten in vier hele grote vakken gezet. Dat hele grote stuk aarde, met die vier vakken, dat was overigens een ideetje van de verhuurder, met al dat grind eromheen.
Enfin, de planten, die gingen leuk groeien en zoals ik al zei: deze zomer leek het best wel wat. Sommige stukken waren ook leuk, maar bijvoorbeeld negen stuks Helianthen en dan van de soort die heel groot en struikachtig wordt, bij elkaar, dat is wel een beetje gek. Maar ja, de kweker had gezegd: je zet ze steeds in een vierkant vak met z’n negenen bij elkaar.

Ten einde raad de hulp ingeroepen van een professionele tuinvrouw hier in het dorp. Die zei: alles moet schoon. Schoon? Wat bedoelde zij? Nou, er was heel veel Haagwinde en Zevenblad en nog meer ellende wat je niet in je tuin wil. En omdat dit al een heel ruim eigen leven was gaan leiden, moesten de planten eruit, hun wortelgestel onderzoeken op wurgers (Haagwinde) en ander gespuis (Zevenblad, Klaver o.a.), verwijderen die wortels van die schavuiten en de plant weer in de grond. Veel planten krijgen een nieuwe plek, aangewezen door de tuinvrouw. En dan de bollen (heel veel!) overal erin voor een leuk voorjaarsbeeld en vervolgens de leemtes opvullen met nieuwe planten, vooral rozenstruiken, vermoedelijk (want die nieuwe planten zijn er nog niet). En o ja, verder ook het hele leeggehaalde stuk aarde nakijken op wortels van de onkruiden en die verwijderen. Meer niet. Nou ja, oké, ook de grond weer een beetje egaliseren.

Meer niet? Help! Met dit karwei begonnen we afgelopen dinsdag. Op dag 1 was de tuinvrouw erbij, zij coördineerde het geheel met straffe hand en noemde zichzelf ‘de slavendrijver’. Wilke heeft herfstvakantie, zoon Maurice ook, dus die kwam ook twee dagen helpen. Plus een hele lieve vriendin, die heel wat af heeft geploeterd de laatste maanden in onze tuin op het erf. Ik zorg vooral voor alles eromheen en soms ook het ontdoen van foute wortels uit de kluiten van de planten.
Het begon al goed, met regen. En dit ging zo door deze week. Totdat het vandaag ook nog ’s koud werd. Honderd procent klei en al die nattigheid van de regen, dat geeft hele klompen klei aan je laarzen, die je meeneemt naar het grind, het split, naar alles. Alles plakt van de vette klei. Maar dapper gingen ze door, ondanks regen, wind en koude.
Sommige grote planten zijn al verplaatst naar elders, bijvoorbeeld helemaal in de buurt van het tuinhuis. Er zijn ook planten die niet meer terugkomen, die zijn afgedankt, hoe wreed dat ook klinkt.

Het is nog niet af. Wilke moet nu vakantie houden van mij, nog één weekend, want maandag wacht de school weer waar hij de boel moet leiden. Dus die vier grote borders hier op het erf, dat is een project dat nog wel even doorgaat.
Gelukkig hebben we de rest van de 2000 vierkante meter grond hier, eenvoudig gehouden. Alhoewel: er is ook nog een moestuin die schreeuwt om aandacht, want daar moet juist van alles opgeruimd worden en er moeten voorbereidingen getroffen worden voor het nieuwe jaar. In de kas staan nu de jonge plantjes voor de wintergroenten.
“Veel werk”, zeggen mensen, meestal van onze leeftijd, die in net zo’n riant appartement wonen als waar wij in woonden in Rotterdam. “Ja,” zeg ik dan “maar ik ben elke dag weer enorm blij dat we de beslissing durfde te nemen om hier naartoe te verhuizen. Echt elke dag.”
Daar kan niemand iets tegenin brengen en zeker de mensen die het hier gezien hebben, niet. Het leven moet je volgen waar het je het je heen brengt, hoe kronkelend en afwijkend de paden ook zijn.