Hot hotter hotst
Het is warm buiten. En daardoor ook wel binnen. Al hebben wij niet te klagen want de thermometer op de benedenverdieping van ons huis geeft 24,6 graden aan, terwijl het buiten 38 graden is. Het grootste gedeelte van ons huis (het is een kop-staart boerderij) ligt aan de noordzijde, dat is gunstig. Aan de voorkant kunnen wij de luiken dichtdoen en aan de achterkant staat een kanjer van een parasol die de zon belet de ramen te bereiken. We waren met zijn allen al ruim vooraf gewaarschuwd. De hitte zou ondragelijk worden. Men moest voorzorgsmaatregelen nemen. Ga niet de straat op, blijf binnen (waar kennen wij dat toch van?). En dan de klapper: hoe komt dat nou, die hitte? Wel, door de klimaatverandering natuurlijk! De nieuwe angstzaaierij -woorden: ‘CO2’, ‘stikstof’…
Omgaan met teleurstellingen
Veertien jaar ervaring hebben we met het zelf telen van groenten, kruiden en vruchten. Het begon met een volkstuin. En nu, een erf, een groot stuk grond bij het huis waarop een moestuin, een kas, een gaard met fruitbomen en bessen. Het kan uiteraard ook op een balkon, zij het kleinschaliger. Wij telen op de biodynamische (BD) manier. Voedsel op je bord waar de levenskrachten nog doorheen sidderen. Beter kan je het niet hebben.Je moet echter wel leren met tegenslagen om te gaan. Want tuinieren is teleurstellingen verwerken en opnieuw beginnen. Geeft niets, het sterkt de mens. Binnenshuis of in een kas kweek je uit de zaden gewassen, die knipperend met hun oogjes als groene sprietjes boven de aarde komen. Maar voordat ze goed en wel de weg naar volwassenheid…
De grote verlossing
Woensdag ga ik ‘onder het mes’. Klinkt niet zo gezellig maar het dekt wel de lading. Ooit heb ik gezworen dat ik nooit op de OK terecht zou komen. Dat hoorde gewoon niet bij mijn leven, dacht ik. Dat is al moeilijk genoeg, ik heb al van alles op mijn bord gehad dus dit zal mij bespaard blijven. Mooi niet. Ik krijg het als een soort toegift op een lange reeks worstelingen en tegenslagen. Tja, en als het dan toch moet gebeuren, moet je niet lullig doen. Niet een poliklinisch dingetje, nee gelijk een forse snede, met drie tot vijf logeerdagen in het ziekenhuis. Daarom heb ik zo lang gewacht. Dat laatste is niet waar. Er is op mijn linker-eierstok (laat ik maar precies zijn) een mega-grote cyste gegroeid, een…
Het leven volgen waar het je heen brengt
Ik dacht ik ga eens direct typen in WordPress, waar ik mijn columns en andere verhalen inbreng, zodat ik ze op mijn website kan plaatsen. Spontaan schrijven wat er in je opkomt en niet eerst in Word maar de kortste lijn kiezen. Dus dit wordt meer een soort dagboekverslag dan een column. Het zij zo. Het is vrijdagavond 22 oktober van het jaar 2021. Het is herfst, de koude is nu echt ingetreden vandaag. Wij zijn de tuin aan het renoveren, terwijl deze tuin nog maar bestaat sinds het voorjaar. De kweker had een plannetje gemaakt voor de indeling en de hoeveelheid planten. Alleen had die kweker er blijkbaar niet zoveel verstand van, want het is heel raar uitgepakt. Zo uit de verte zag het er best aardig uit maar…
Mus bevrijd!
Wat was dat toch, dat geluid dat ik al meer dan een uur hoorde? Aanvankelijk dacht ik dat de buurvrouw fanatiek aan het stofzuigen was over de houten vloer. Ik vervolgde mijn werk aan mijn bureau. Er is iemand in huis, dacht ik ineens. Hoe kan dat, want Ruby is ook binnen. Dan moet je toch een wel heel erg relaxte inbreker zijn als je hier dan het huis in durft te sluipen. Snel daalde ik van het trapje van de opkamer af en speurde in het rond. Het geluid kwam bij de houtkachel vandaan. En toen zag ik het. Een in paniek rondfladderend vogeltje in de kachel! Natuurlijk wilde ik ‘m zo snel mogelijk redden. Maar niet door zomaar het deurtje te openen. Eerst haalde ik de vensterbank leeg…
Het kind van toen
Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven. Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer. Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik…
Een dag uit het leven van een schooldirecteur
Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief. Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar. Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen…
Aan de wilgen hangen
Wilke deed een beetje vreemde mededeling. “Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.” Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt. Op de radio had hij gehoord dat iemand een boek heeft geschreven, met de uitbundige titel ‘De verborgen impact’. Die iemand is Babette Porcelijn en zij heeft het allemaal uitgezocht. Er komen heel kwalijke deeltjes van jeans af en die komen door zo’n wasbeurt allemaal in het milieu. Porcelijn begrijpt zelf ook wel dat de mensheid niet massaal de immens populaire jeansstof aan de wilgen gaat hangen. Veel minder vaak wassen schijnt in ieder geval een beginnetje voor een beter milieu te…
Dramatiek
Ik bestudeerde de mimiek en lichaamstaal van Ferd Grapperhaus. Had het nog niet gezien. Wilde toch weten hoe die emotie bij hem in zijn werk was gegaan. En wat hij dan te zeggen had. Nou, het was nog schokkender dan alle commotie rond zijn trouwfeestje. Een oer-Hagenaar zou hierop gereageerd hebben met ‘Mag ik effe een teiltje?’ Want dat ‘ie nou zelfs voor zo’n blamage niet eens de mensen recht aan kon kijken! Gewoon uit z’n blote kale harses zijn schuldbekentenis doen. Maar ik begrijp het wel, je kan dat alleen als je ook écht schuld betuigt, met hart en ziel. Dit was bij onze minister van Justitie en Veiligheid blijkbaar niet aan de orde. Belde hij een van de beste tekstschrijvers onder zijn ambtenaren? Of was hij het toch…
Ik noem de naam niet, ik kijk wel uit
Alweer jaren terug las ik in een brochure van een fair trade biologisch bedrijf over kokosolie en gezondheid. Er werd gesproken over je rikketik en zo nog meer originele woorden die onze organen moeten voorstellen. Dit was echter niet zomaar voor het leuke, nee, het bedrijf mocht de gezondheidseffecten niet noemen en was genoodzaakt hart, longen en spijsvertering anders te omschrijven, evenals ‘het immuunsysteem’. Over dat systeem gesproken, alweer een hele tijd terug kreeg ik bij mijn huisarts injecties met een antroposofisch geneesmiddel. Een geweldig immuun-versterkend middel, dat met succes wordt ingezet bij kanker en andere ziektes en kwalen waar je afweer een grote rol in speelt. Ik noem de naam niet, ik kijk wel uit. Toen een vriendin van mij kanker kreeg, wilde zij meer weten over dit middel.…