(Over)leven in het tuinhuis (inleiding)
Het is mogelijk. Dat je op een dag woont in je tuinhuis van drie bij vier meter. Man, vrouw en grote hond. Enkelwandig, zonder stromend water en wc. Geen douche en wasmachine in de buurt. En niet voor een paar weekjes, nee, voor bijna vier maanden.Oké, het is zomer. En toen we hier introkken was het lente. Wat je lente noemt. Het was ijskoud en het regende. Het regent trouwens veel deze zomer. Hoe is het zo gekomen? Als je je huis eindelijk verkoopt en die koper wil daar binnen zes weken zijn intrek nemen. Dan rest je niets anders dan naar een huurhuis uit te zien. Makkelijk, zal je denken. Maar dat is het niet. Het moest gemeubileerd zijn, zoals dat dan heet. Want onze huisraad ging naar een…
Een beetje op Picasso
Mijn opa Jan Fons had vanaf de jaren ’20 tot eind jaren ’70 van de vorige eeuw, een rijwielstalling aan de Oudedijk in Rotterdam-Kralingen. Daar repareerde hij ook fietsen en produceerde zelfs een eigen ontwerp: De Fons-fiets.Wat wist ik zelf van mijn grootvader (1888- 1977) en zijn business daar in Kralingen? Niet veel, want buiten mijn babytijd heb ik in de periode dat mijn opa en oma daar woonden nooit de kans gehad hen en het pand aan de Oudedijk 259B te leren kennen. Wellicht had het karakter van mijn oma daar mee te maken en werd er nog maar sporadisch een bezoek gebracht aan de Oudedijk. Ik leerde mijn grootvader pas goed kennen nadat oma Fons was heengegaan en opa – die toen al tegen de tachtig liep en ik was een…
FF Facebook
Jaha, ik kom zo. Even op Facebook kijken. Ah, 54 nieuwe berichten, sjonge. Ah, daar heeft Frances een punt. Goed dat ze dit plaatst. Oooo, wat een mooie foto weer van Dirk Karreman! Heb ik zijn vorige vogelfoto’s gemist? Even kijken hoor… Prachtig! Daar moet ik op reageren. Doe ik een smiley erbij, of nee, weet je wat, ik kies een sticker. Zo. Hee, Dirk vindt het leuk. Mooi. Eer van zijn werk. Dat doet me eraan denken dat ik die foto van Ruby nog niet heb geplaatst. Even doen, want dat vinden mensen altijd schattig, Ruby. Zal ik ‘m gelijk ook op de Erijane puppies pagina zetten? Ja, doe ik, waarom niet. Een net even ander tekstje erbij dan die van mijn eigen pagina. Ziezo. Nog even kijken bij…
Een halve psycholoog
Sport. Voetballen. Het zegt mij niet zoveel. Louis van Gaal. Tegendraads, grof, keihard, dat soort kwalificaties waren mij bijgebleven. En dat hij een eigen soort Engels sprak. Gewoon, zonder schroom. Verder wist ik niets. Ik had de klok horen luiden, maar de klepel was zoek. Maar nu las ik in het VK magazine een interview met hem. Wat een originele man. En origineel, daar houd ik van. Mensen doen elkaar zo vaak na. Gaap.Van Gaal wijst de interviewer er direct op als hij overdrijft. Of als hij vermoedt dat hij het anders gaat formuleren in het verhaal. Dat moet je bij de oud-voetbaltrainer niet doen. Als hij het verhaal voordat het gepubliceerd wordt te zien krijgt, gaat Van Gaal het wel eens herschrijven. Ze laten hem geen keus, als ze letterlijk…
Of het lukt
“Lukt het een beetje?”“Lukt WAT een beetje..”“Waar je mee bezig ben. Of dat lukt!”“Het zal zeker lukken als jij ophoudt met vragen of het lukt.”
Een slag van de zweep
De afgelopen twee weken strompelde ik van po-stoel naar rollator en van rollator naar douchekruk en van douchekruk naar rollator en zo tot aan de avond naast het bed weer naar de po-stoel. Doe ik een nieuwe therapie? Heb ik een spectaculair komisch spel bedacht? Nee, ik heb een gescheurde kuitspier. Als dat je overkomt, weet je pas hoe belangrijk die spier is. Samen met de kaakspier – de kampioen – is het de allersterkste spier in je lijf. Je zou denken dat ik een sportfanaat ben met zo’n blessure. Nou, mooi niet. Ik houd helemaal niet van sport! Daarom lukte het misschien niet met de krukken. Waar ik wel van houd is dansen, yoga en wandelen maar dan heb je het wel gehad. Niemand ook die gelooft dat je…
De scheet
“Ja, je gelooft het niet maar het is echt waar hoor. Het was ook een Rotterdammer, dat kon je goed horen. Meid, ik wist niet wat me overkwam, attenooie. Zit ik daar op dat bankie in het bos* aan de boulevard, te wachten op Willem. Pleuris, dacht ik, nou gaan we samen eten, en ik heb nu al pijn in mijn donder van dat gerommel daarbinnen. Ik keek om me heen want ik wilde er wel eentje laten vliegen. Een paar bankies verder zat een vent, een zwerverstype, een rooie. Hij had me een baard joh, en van die borstelige wenkbrauwen. Hij zag er goor uit, ongewassen kleren, ik kon ‘m gelukkig niet ruiken maar hij stinkt vast, zei ik tegen mezelf. Hij zat zoals mannen vaak zitten weetjewel, met…