Gisteren zag ik op het journaal dat de er een cao voor het onderwijs was afgesloten. Ik ging er eens goed voor zitten want ik was benieuwd hoe dit bij de diverse partijen ontvangen was. Maar, na nog geen dertig seconden was het item voorbij en ging men over op de boeren. Ja, die boeren met hun vernietigende tractors en hun grote mond, zij kregen weer de meeste aandacht. Dáar heb je pas hinder van, vond ik. Terwijl in het onderwijs duizenden kinderen dagelijks geen les krijgen, of van onbevoegde leerkrachten. Ze worden naar huis gestuurd of verdeeld in kleine lokalen met veertig kinderen. Niemand die je daar over hoort. De kinderen klagen niet of soms zachtjes, hun ouders willen er vooral geen last van hebben en Den Haag roept dat er geen geld is om dit probleem op te lossen, dus is er geen probleem.
En dat is nu juist hét probleem: DEN HAAG, de politiek dan wel. Al zeker twintig jaar zijn politici kampioenen in het vooruitschuiven van problemen, het bedenken van kortetermijnoplossingen en dat alles vooral om de gunst van de kiezer te behouden. En dan nog het gemis van echt leiderschap. Een vrouw of man die maatregelen durft te nemen en uit durft te leggen waarom we bijvoorbeeld de belastingen niet verlagen. Of, nog beter, die het lef heeft het belastingstelsel te hervormen en de publieke sector serieus te nemen door te zorgen voor een fatsoenlijk salaris voor leraren, verpleegsters en politie. Zo’n leider mis ik. Dan stemt die voor zijn eigen gewin, sluit zich op in zijn eigen Facebookgroep en hoort niets anders meer dan de echo van mijn eigen mening.
En de boeren, die zo kwaad zijn dat ze wegen blokkeren, terreinen verpesten en zelfs willen beletten dat de levensmiddelen in de supermarkt terecht komen? Uiteindelijk kun je ook daar begrip voor opbrengen. Want ook hier gaat het over de korte termijn in politiek Den Haag. Het stikstofprobleem is al jarenlang bekend. De politiek had boeren daarop moeten voorbereiden. Zorgen dat deze sector zich niet uitbreidt maar zich aanpast aan de duurzame doelstellingen van de toekomst. Het werd echter onder de mat geschoven. Boeren kregen de mogelijkheid hun bedrijven uit te breiden, grote leningen aan te gaan bij banken die er zelf van konden profiteren. De boeren moesten wel uitbreiden, want de grote levensmiddelenconcerns buiten hen uit door schandalig lage prijzen te betalen voor hun producten.
Wat is de moraal van het verhaal? Goedkoop is duurkoop. Uitstel is altijd duurder op de lange termijn. Boze boeren, bouwers, leraren, politie en burgers, omdat de maatregelen nu hen zwaar treffen. Dat is het resultaat van twintig jaar lang geen beslissingen nemen. Uiteindelijk is er maar een de schuldige en dat zijn wijzelf, omdat we eveneens voor de korte termijn gaan. In het stemhokje.
Foto: Emmy Fons
