Hot hotter hotst
Het is warm buiten. En daardoor ook wel binnen. Al hebben wij niet te klagen want de thermometer op de benedenverdieping van ons huis geeft 24,6 graden aan, terwijl het buiten 38 graden is. Het grootste gedeelte van ons huis (het is een kop-staart boerderij) ligt aan de noordzijde, dat is gunstig. Aan de voorkant kunnen wij de luiken dichtdoen en aan de achterkant staat een kanjer van een parasol die de zon belet de ramen te bereiken. We waren met zijn allen al ruim vooraf gewaarschuwd. De hitte zou ondragelijk worden. Men moest voorzorgsmaatregelen nemen. Ga niet de straat op, blijf binnen (waar kennen wij dat toch van?). En dan de klapper: hoe komt dat nou, die hitte? Wel, door de klimaatverandering natuurlijk! De nieuwe angstzaaierij -woorden: ‘CO2’, ‘stikstof’…
Omgaan met teleurstellingen
Veertien jaar ervaring hebben we met het zelf telen van groenten, kruiden en vruchten. Het begon met een volkstuin. En nu, een erf, een groot stuk grond bij het huis waarop een moestuin, een kas, een gaard met fruitbomen en bessen. Het kan uiteraard ook op een balkon, zij het kleinschaliger. Wij telen op de biodynamische (BD) manier. Voedsel op je bord waar de levenskrachten nog doorheen sidderen. Beter kan je het niet hebben.Je moet echter wel leren met tegenslagen om te gaan. Want tuinieren is teleurstellingen verwerken en opnieuw beginnen. Geeft niets, het sterkt de mens. Binnenshuis of in een kas kweek je uit de zaden gewassen, die knipperend met hun oogjes als groene sprietjes boven de aarde komen. Maar voordat ze goed en wel de weg naar volwassenheid…
De grote verlossing
Woensdag ga ik ‘onder het mes’. Klinkt niet zo gezellig maar het dekt wel de lading. Ooit heb ik gezworen dat ik nooit op de OK terecht zou komen. Dat hoorde gewoon niet bij mijn leven, dacht ik. Dat is al moeilijk genoeg, ik heb al van alles op mijn bord gehad dus dit zal mij bespaard blijven. Mooi niet. Ik krijg het als een soort toegift op een lange reeks worstelingen en tegenslagen. Tja, en als het dan toch moet gebeuren, moet je niet lullig doen. Niet een poliklinisch dingetje, nee gelijk een forse snede, met drie tot vijf logeerdagen in het ziekenhuis. Daarom heb ik zo lang gewacht. Dat laatste is niet waar. Er is op mijn linker-eierstok (laat ik maar precies zijn) een mega-grote cyste gegroeid, een…
Vrolijke en lelijke geuren
Ik las in het boek ‘Een huis in Engeland’ van Maarten Asscher dat hij vanuit Groot-Brittannië een doos ‘Imperial Leader’ zeeptabletten had laten overvliegen, als krachtige hulp voor het bovenhalen van zijn herinneringen aan het huis van zijn grootouders. Zijn opa gebruikte de zeep altijd. Alleen al door dit te lezen kwam er bij mij van alles terug. Heeft allemaal te maken met het limbisch systeem in de hersenen. Met de connectie tussen de amygdala (emotie) en de hippocampus (herinnering). Geur kan een oppeppend effect hebben. Helaas kan het ook neerslachtig maken, als het een nare herinnering betreft. Bij mij scherpt het hoe dan ook mijn geheugen. De aller vroegste herinneringen blijven het sterkst hangen. Mijn vader gebruikte teerzeep om zich te wassen en Old Spice als aftershave. Twee geuren…
Wezenlijk
Het wezenlijke van de mens, de mens zoals hij is in het diepst van zijn wezen, zijn ziel. De essentie. Daarom, een mooi woord.
Mensentypen
Een wonderlijk fenomeen blijf ik het vinden dat God mensen in series heeft bedacht. Je ontmoet iemand voor het eerst en toch doet die persoon je vrij snel denken aan iemand uit je kennissen-, vrienden- of familiebestand. Zelfde type qua uiterlijk, zelfde gebaren. Zelfs de stem komt overeen. Ik weet het wel, iedereen is uniek – ik spreek dat niet tegen. En toch is het een feit dat mensen zoveel kenmerken kunnen delen dat je tot de conclusie komt: Ja, van deze persoonlijkheid zal er op aarde geen tweede te vinden zijn, en toch hij/zij me aan iemand denken. ‘Jij bent net zo’n type als…’ Het kan zijn dat je een hele keurige dame in mantelpak kent en dat je zo’n zelfde mensentype tegenkomt met een volledig gotic kapsel en…
Nonnenbrug
Hemmen (Overbetuwe) is een landgoed en dat is het al héél lang. Alleen is er geen kasteelheer meer. De eerste heer van Hemmen was Steven van Lynden. Net als al die Van Lyndens in de eeuwen erna kreeg hij dit gebied in zijn schoot geworpen. Dit genoegen viel hem ten deel omdat hij met een vrouw trouwde die er warmpjes bij zat. Haar vader had al die hectares land al in bezit. Een beetje landheer kon natuurlijk niet zonder kasteel en daarom liet Steven in de tweede helft van de 14e eeuw een mooi exemplaartje bouwen. Zoals toen gebruikelijk was, moest er ook werkvolk komen om een gracht te graven, want een kasteel zonder gracht, dat sloeg destijds nergens op. Natuurlijk hoorde daar een slotplein bij, lekker knus binnen de…
Het leven volgen waar het je heen brengt
Ik dacht ik ga eens direct typen in WordPress, waar ik mijn columns en andere verhalen inbreng, zodat ik ze op mijn website kan plaatsen. Spontaan schrijven wat er in je opkomt en niet eerst in Word maar de kortste lijn kiezen. Dus dit wordt meer een soort dagboekverslag dan een column. Het zij zo. Het is vrijdagavond 22 oktober van het jaar 2021. Het is herfst, de koude is nu echt ingetreden vandaag. Wij zijn de tuin aan het renoveren, terwijl deze tuin nog maar bestaat sinds het voorjaar. De kweker had een plannetje gemaakt voor de indeling en de hoeveelheid planten. Alleen had die kweker er blijkbaar niet zoveel verstand van, want het is heel raar uitgepakt. Zo uit de verte zag het er best aardig uit maar…
Keukentafereel
Als deze column verschijnt is het herfst en zal hij wel zo zoetjesaan vertrokken zijn maar op dit moment is hij er nog, musca domestica, de huisvlieg. Deze vertoeft graag binnenshuis. Hij ziet zijn kans schoon als er ergens een opening is. Hij poept dat het een lieve lust is, op ieder voorwerp waar hij neerstrijkt, ook op etenswaren. Klinkt alsof ik het heb over één vlieg maar al snel heeft hij zijn hele familie opgetrommeld. Ze hebben de grootste lol als ze op je gaan zitten en je dan wilde bewegingen maakt. Ze vliegen met hoekige wendingen en hebben geen enkele behoefte om weer de gezonde buitenlucht in te gaan. Altijd promoot ik ‘dood geen dieren’. Maar blijkbaar heb ik voor mezelf een paar uitzonderingen gemaakt. Bij parasieten is…
Sympathy for the devil
Dit is eigenlijk geen column, het is een pamflet. De drang om hier over te willen schrijven, ontstond door het lezen van het boek ‘Het tijdperk van Michaël’ van Emil Bock. Bock schreef dit kort na de Tweede Wereldoorlog. Mijn levensgezel Wilke kocht het eind jaren zeventig, als twintiger. Ik zou er toen nog weinig tot niets van begrepen hebben. Een mens moet rijpen gedurende zijn leven. Mijn oog was al eerder naar onze boekenkast getrokken waar het bleef haken bij dit werk. Ik legde het klaar, eerst naast mijn bed, later naast de bank in de woonkamer. Op een gegeven moment kon ik het niet meer negeren en begon ik erin te lezen. In één woord: verhelderend. Geen makkelijke materie, maar als je je ervoor openstelt, kan het je…