Columns

Hoe zou het zijn als we onze leeftijd niet zouden weten? Dat we dan geen idee hebben in welk jaartal we geboren zijn, laat staan welke datum het was toen we alles hier voor het eerst aanschouwden. En dat het dus ook geen zin heeft de jaren te tellen. Je […]

Daarnet zag ik de bijna volle maan door de bijna kale bomen schijnen en dan is het voor mijn generatie niet zo gek dat we dan gelijk aan ‘Sinterklaas’ denken, die grappige verbastering van de naam van ‘Sint-Nicolaas’.Voordat ik het wist zong ik het liedje: “Zie de maan schijnt door de

In de krant las ik dat de linker- en de rechterhersenhelft de wereld anders zien. Wil je de exacte afstand tot een voorwerp weten, dan roep je het linkerdeel aan. En is het nodig de verhouding tot andere voorwerpen te bepalen dan komt het rechterdeel in actie.Mijn hersenhelften zijn de

Heel aardig te gebruiken, als ik iets wil zien als ‘nieuw’ (zie column Frisse Kijk) maar toch.. Het mag dan een gave zijn, dat VRI (zie interview Eddy Posthuma-De Boer), soms is het toch wel verrekte lastig, dat geswitch in de ruimte de hele tijd. Ik heb van die dagen

Veertien jaar ervaring hebben we met het zelf telen van groenten, kruiden en vruchten. Het begon met een volkstuin. En nu, een erf, een groot stuk grond bij het huis waarop een moestuin, een kas, een gaard met fruitbomen en bessen. Het kan uiteraard ook op een balkon, zij het

Wat was dat toch, dat geluid dat ik al meer dan een uur hoorde? Aanvankelijk dacht ik dat de buurvrouw fanatiek aan het stofzuigen was over de houten vloer. Ik vervolgde mijn werk aan mijn bureau.Er is iemand in huis, dacht ik ineens. Hoe kan dat, want Ruby is ook

Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven.Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie

Het was een sombere dag voor haar. Met haar bijna eenennegentig jaren was mijn tante bezig bijna al haar zussen te overleven, ook die jonger waren dan zij. Nu was het tijd voor het afscheid. Tijdens de autorit naar het crematorium waren er vele herinneringen in haar opgekomen. Waar ze

AAN DE WILGEN HANGEN Wilke deed een beetje vreemde mededeling.“Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.”Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt.