Mijn moeder Marianna van Santen (1921-1994) en mijn vader Wim Fons (1914-1997) hadden al drie dochters toen, na 8 jaar, er ineens paniek in de tent was. Help, weer zwanger! Er was geen ontkomen aan. Voor mij was het blijkbaar tijd om weer ’s op Aarde te gaan kijken. Dus werd ik geboren op 15 september 1956, in Rotterdam, waar mijn voorouders van Fons-kant al een paar eeuwen woonden. Overigens hoopte mijn moeder na een paar meiden op een zoon maar in 1958 werd er weer een meisje geboren, mijn jongste zus.

Ik ben dus geboren én getogen in Rotterdam.  Daar ging ik naar school, ik beleefde er van alles, ik werkte er, ik kreeg er mijn zoon, ontmoette er Wilke, de man waarmee ik al sinds 1981 samen ben.  

In 1974 schonk ik de wereld mijn zoon Maurice. Net 18 was ik en ook al ben ik zonder kerkgang opgegroeid, iedereen vond het normaal dat je ging trouwen als je zwanger was.  Terwijl ik een sterk vrijheidsgevoel heb. Mij moet je niet verstikken binnen kaders. 

Ik was een echt love & peace-meisje en ik ambieerde het niet, trouwen en kinderen krijgen. Ik wilde een leuke vriend en daarmee gaan reizen en ik wilde graag naar de kunstacademie.
Het is heel anders gegaan. Dat is het leven.

Als autodidact leerde ik heel veel in de praktijk en door mijn interesses. Schrijven en tekenen, dat zagen ze mij thuis altijd al doen. Later kwam daar het fotograferen bij. En zo kwam ik bij De Havenloods terecht, de Rotterdamse huis-aan-huis editie. Als correspondente interviewde ik talloze mensen en zo rolde ik de wereld van de journalistiek in. Het waren de jaren negentig, voor freelancers een goede tijd. Ik kreeg steeds meer opdrachten en vaak maakte ik ook zelf de foto’s.

Voor het Rotterdams Dagblad, voor Europoort Kringen (management magazine), voor onderwijsbladen, het Doelen-magazine (zondagochtend-concerten), Hogeschool Rotterdam en zo nog veel meer. Later kreeg ik een column in het magazine Vruchtbare Aarde. Ook werd ik gevraagd voor correctie en website-teksten. Kortom, veel werk, veel afwisseling.

Nu schrijf ik vooral verhalen en columns, iets wat ik ook al jaren doe en wat ik zal blijven doen. Omdat ik het niet laten kan.