De afgelopen twee weken strompelde ik van po-stoel naar rollator en van rollator naar douchekruk en van douchekruk naar rollator en zo tot aan de avond naast het bed weer naar de po-stoel.

Doe ik een nieuwe therapie? Heb ik een spectaculair komisch spel bedacht? Nee, ik heb een gescheurde kuitspier. Als dat je overkomt, weet je pas hoe belangrijk die spier is. Samen met de kaakspier – de kampioen – is het de allersterkste spier in je lijf.

Je zou denken dat ik een sportfanaat ben met zo’n blessure. Nou, mooi niet. Ik houd helemaal niet van sport! Daarom lukte het misschien niet met de krukken. Waar ik wel van houd is dansen, yoga en wandelen maar dan heb je het wel gehad. Niemand ook die gelooft dat je zoiets in bed kan oplopen, terwijl je slaapt. Dat moet ik er wel even bijzeggen. Want als je met je bedpartner een beetje ruig doet in de sponde, kan het natuurlijk ook zomaar gebeuren. Maar ik sliep en kreeg kramp. Dat gebeurt wel vaker. Blijkbaar rek ik mijn been en hup, daar neemt die spier ineens een spurt. En wel zo, dat het uit bed komen nooit sneller gaat dan op zo’n moment.
Ook deze keer ging het zo. Ik strekte mijn been en probeerde de spier, die blijkbaar zin had in een grandioze verkrampingsactie, weer tot bedaren te brengen. Dit had een averechts effect want het werd nog erger. Een paar seconden later stond Wilke naast mij en riep ik uit: ‘Nok mij neer! Dit is niet te verdragen!’
En toen werd het rustiger, maar de pijn was niet weg en mijn linkerbeen liet het afweten. Ik kon er niet op staan. De kuit reageerde met in omvang zo’n tien centimeter toe te nemen en keihard te worden. Vier dagen later manifesteerde dit alles zich in een gigantische bloeduitstorting. Met een echografie bij de fysiotherapeut werd de spierscheur, ook wel zweepslag genoemd, duidelijk. Gelukkig was hij 4,5 cm in de lengte gescheurd, niet in de breedte. Dat geneest makkelijker.

Ik heb mij nu kunnen inleven in mensen die afhankelijk zijn van een rollator en/of rolstoel. Natuurlijk zijn dit reuze handige hulpmiddelen maar leuk is anders. Met een rollator voel je je gelijk minstens dertig jaar ouder. Maar wat zeg ik, over dertig jaar ben ik eenennegentig en ik hoop dat ik ‘m dan nog steeds niet nodig heb. Nooit bij nagedacht dat je het buiten in een niet zelfbedienende rolstoel zo snel koud hebt. Ook niet dat je stuit op rolstoelonvriendelijke kuilen en richels. Ik voelde mij piepklein.
Als je altijd doorslaapt, ben je een gelukkig mens. Ik moet er meerdere malen uit per nacht. Als je dan eerst die vreselijke stuwing in je been uit moet laten werken, kan je lang wachten voordat je met je rollatortje bij de wc ben. De po-stoel brengt redding. Hij heeft iets van een troon. Een troon met een hele goede deksel, niet onbelangrijk.
Zittend douchen? Ik kon mij er niets bij voorstellen. Nu wel. Al vraag ik mij nog steeds af of die uitsparing aan de voorzijde nu speciaal voor mannen is of dat ik iets gemist heb.

En dan ook dit nog. Wat een mens allemaal niet doet om pijn te ontlopen! Het vraagt de hele dag door – en vooral de nacht – om een scherpe oplettendheid want iedere verkeerde beweging kan gevolgen hebben.
Het tekort aan nachtrust, beweging en buitenlucht kan van een vitaal mens binnen twee weken een sombermans maken. Voeg daarbij de kwestie van afhankelijkheid en veel moeten vragen en je begrijpt dat het een ware les is in nederigheid, loslaten van controle en creativiteit in communiceren. Wilke hield ondertussen toch maar mooi de verschillende borden op de stokken draaiende.

Je hoort het, ik spreek al in de verleden tijd. Het kan echter zes weken duren voordat de scheur niet meer een scheur is. De fysiotherapeut zei vandaag dat het nu toch echt tijd was om die hiel weer ’s permanent op de grond te zetten bij het lopen. Nee, dat kan echt geen kwaad. Wil ik soms een eeuwig verkorte kuitspier? Nee? Nou dan. Zei hij terwijl hij de grote bloeduitstorting masseerde en ik mij beheerste hem een hijs te verkopen. En oefeningen doen, Emmy, strekoefeningen. Daarna bracht hij zorgvuldig rode en zwarte tape aan op mijn onderbeen en voet. Het doet mij denken aan zestiende-eeuwse kostuums. Dat heeft Wilke nog niet gezien. Ik toon hem dat straks schalks, in de beslotenheid van de slaapkamer.

Maart 2018