Dag bezoeker, welkom.
Om in leven te blijven moet ik niet alleen eten, drinken en slapen maar vooral ook schrijven en fotograferen. Het resultaat vind je hier: columns, verhalen, interviews. 

Emmy Fons

Wat een verrukkelijke verrassingen kent het leven soms toch!

In een donkere ruimte van het kasteel beklim ik een trap en open ik voorzichtig een deur. Daar sta ik dan, in een onvervalst baroktheatertje, intiem en charmant. Er lopen twee bezoekers rond, maar die hebben het al snel gezien. Ik niet.

Nu ik het rijk alleen heb, kan ik de nog lang niet vervlogen theatergeur diep opsnuiven. Het opwindende gekraak van de eeuwenoude planken onder mijn voeten is een genot voor mijn zintuigen, die op een milde manier op scherp staan. Ik ervaar een stilte die aangenaam kalm en toch levendig is. Verrukt bekijk ik de toneelruimte van alle kanten, als laatste vanuit de vorsten-loge, waar je uiteraard het beste uitzicht hebt. Ik stel mij de bezoekers van weleer voor en de theaterstukken die hier in de laatste eeuwen werden opgevoerd.

Achter de coulissen vang ik een glimp op van de kleedkamer. Ach, de rij frivole decors en het grijze papier-maché-achtige souffleurhokje!

Een trapje hoger ontdek ik een kleine museumruimte waar alles over en van het theater te vinden is, mijn vreugde neemt nog verder toe.

Uniek in Europa – dit in 1681 in Schloss Friendestein (Gotha) gebouwde baroktheater dat nog deels in 17e– en geheel in 18e eeuwse staat verkeert, en waar ook nu nog theater- en muziekvoorstellingen worden gegeven. Zelfs de toneelmachine uit 1775 wordt in dit theater nog steeds gebruikt. Ekhof was trouwens de eerste directeur van een Duitse theatergroep in vaste dienst. Gewoon iedere week een salaris, zicht op pensioen, subsidies en een groeiend repertoire met vaste theaterdagen voor iedereen.

Ik kan mij er moeilijk van losmaken. Zo ingenieus vind ik ook het ontwerp van de podium-transformatiemachine! Het idee dat assistenten onder de bühne de zijwaarts gestapelde decors in een paar seconden weten te verplaatsen! Zo ging het toen, zo gaat het nu. Zonder enige elektriciteit.

Kostuum van directeur Ekhof

Even later sta ik weer buiten, het zonlicht is fel. Man en hond zitten op een bank. Waar ik bleef. “Hier heb je mijn ticket”, zeg ik. Ik beveel hem bijna te gaan. Volgend jaar komen we terug voor een concert of een theaterstuk.

Mei 2019.

Scroll naar boven