Ineens wist ik het, vanmorgen. We hadden te maken met een zogeheten ‘bad cluster’.
Waar heb ik het in godsnaam over? Ik heb het over ons ultrakorte kampeeravontuur van dit jaar. Een normaal mens huurt dan een caravan maar wij enthousiastelingen kóchten er direct een, een Kip Kompakt met hefdak. Nu was dit niet eens zo gek, want we hadden al eerder 13 jaar lang een Kip Kompakt. Die hobbelde achter onze Toyota Corolla aan en hij voer zelfs mee naar Groot-Brittannië en Sicilië.
In 2016 verkochten we deze omdat we het te veel gedoe vonden. We woonden in een appartement, we moesten een eind rijden naar de stalling, een pokke-end lopen naar de parkeerplaats bij het appartementengebouw, en ga zo maar door. Bovendien zaten we middenin de tuinhuisbewoning, wat erger dan kamperen was (binnenkort verschijnt ‘Overleven in het tuinhuis’ in boekvorm) dus weg ermee!
Dat laatste waren we ‘even’ vergeten. De min of meer gedwongen tuinhuis-bewoning.
Eind 2020 verkochten we ons appartement in Rotterdam-centrum om een gerenoveerde helft van een oude boerderij uit 1851 te gaan huren op een landgoed in de Betuwe. Omringd door weides en bomen, een en al groen. Beste beslissing ooit.
“Hadden we dit maar gedaan toen we veertig waren,” merkte ik na enige weken geluksgevoel overbodig op. Want we waren boven de zestig en veel mensen verklaarden ons voor gek. Waar begin je aan, een riant appartement verruilen voor een huis met trappen en trapjes en 2000 vierkante meter grond erbij!
Nou, wij! Wij begonnen eraan.
Een aantal jaren taalden we niet naar vakantie. Maar een mens blijft een mens en een vrouw zoals ik blijft ook zoals ze is dus op een dag zag ik nieuwe mogelijkheden. Ik keek naar de carport en dacht ‘daar kan een Kip Kompakt in!’ Niks geen stalling. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik mij realiseerde dat we, na al die jaren dat Wilke in het onderwijs werkte (45) niet meer aan de schoolvakanties vast zitten. Een caravannetje in de carport, klaar om, hup, zo te vertrekken, waar je maar heen wil. Ik moet er nu om lachen. Alsof je in je auto stapt en -pompompom- de caravan eraan hangt en verder niets. Hahaha.
Wilke was vorig jaar nog realistischer. “We kunnen de tuin niet alleen laten,” sputterde hij. “Dan kunnen we dus nooit meer op vakantie?!” riep ik dramatisch uit. Enfin, er ging nog een jaar overheen. Geloof me, ik heb niet gezeurd, dat heeft geen zin bij Wilke. Maar op een dag, ik noemde het alleen terloops, reageerde hij met “oké, misschien is het wel leuk.”
Tweedehands? Nee joh, zo tof, die nieuwe Kipjes. En nog geavanceerder. Op naar de dealer. Showroommodel, luifel erbij. En in mei voor het eerst naar een camping. Ik had een hekel gekregen aan campings tijdens schoolvakanties. Veel te druk. Nu zou het anders zijn. Dat was ook zo maar het geklooi blijft hetzelfde.
“Het lijkt wel een klucht” zeiden ze tegen elkaar, terwijl we het ultieme discomfort beleefden. Aan de Kip lag het niet, die is echt fantastisch. Aan de camping lag het ook niet. Evenmin konden we Donna ergens de schuld van geven. Ze gedroeg zich keurig. En als we niet van onze bank s avonds ons bed moesten maken? Daar had je een argument maar dan nog.
Tijdens het tweede kampeeravontuur onlangs durfden we het schoorvoetend aan elkaar toe te geven. Potver zeg, wat een geploeter, wat een gedoe. Wat een gebrek aan privacy.
Waar deed ons dat toch aan denken? Iets vaags vervelends. Enfin, een ding was zeker: we werden doodmoe. En mooi hoor, een andere de omgeving. Doch niet mooier dan waar we zelf wonen.
Arme Donna. Zij vond er ook geen reet aan. Ze lag de hele tijd aan een lijn en miste haar erf en de vele wandelpaden in haar eigen buurt, die hier ver te zoeken waren. Dat ze zich rustig hield, deed ze voor Baas en Emmy want blijkbaar hadden zij dit nodig.
We hadden het helemaal niet nodig! Dus Kip gaat in de verkoop. Ik kan ‘m aanbevelen, voor wie jonger en energieker is en van uitdagingen houdt.
Dat vage vervelende gevoel, ineens wist ik waar het vandaan kwam. Van de tuinhuisbewoning! Toen hebben we zo vreselijk geploeterd en was het zo primitief, daar hadden we de rest van ons leven genoeg van. Een ‘bad cluster’ dus. Blijkbaar kan je sommige ervaringen héél goed verdringen.
Juli 2025
