‘De staartmezen verzoenen een mens met heel zijn bestaan’, schreef Hans Dorrestijn in zijn ‘Vogelgids’. De schrijver trok deze conclusie nadat hij een kwartier lang vol verrukking oog in oog stond met een staartmezen-familie. De staartmeesjes zaten op een waslijn, knus tegen elkaar aan. Tot op heden had Dorrestijn op zijn wandeling door het steegje met treurige achtertuintjes alleen maar waslijnen met aaneensluitende regendruppels eraan gezien. Plotsklaps zag hij een lijn zonder druppels en dat kwam omdat die staartmezen daarop waren geland.

Dit zette mij aan het denken over sporen die mens en dier nalaten. En dan heb ik het niet over al die sporen van schandelijk afval, maar over dat wat zomaar ontstaat of spullen die vergeten worden. Een vrolijk wapperend geel lint in een boom na een lentepicknick, ene kerstmannetje op een bankje in een verlaten gebied, een felroze kinderhandschoentje op een bankje naast een vijfbladig herfstblad, of een zonnebril, koddig op een paaltje in het zicht gezet door een vinder.

Toen er sneeuwvlokken uit de hemel neerdaalden die bleven liggen, werd mijn wandelroute ineens een stuk interessanter. Waar je normaal gesproken geen idee hebt wie jou allemaal voor gingen, krijg je dan de handel en wandel van je medemens- en dier voorgeschoteld. Een actieve wirwar van schoen- en pootafdrukken, in allerlei vormen en maten. Hier en daar plaats ik mijn laars op een stukje maagdelijke sneeuw en zie ik op de terugweg mijn eigen afdruk. Als ik een laagje sneeuw op een brugleuning zie, laat ik daar kinderlijk blij mijn handdruk achter, naast die van iemand anders.