Leef-tijd

Hoe zou het zijn als we onze leeftijd niet zouden weten? Dat we dan geen idee hebben in welk jaartal we geboren zijn, laat staan welke datum het was toen we alles hier voor het eerst aanschouwden. En dat het dus ook geen zin heeft de jaren te tellen. Je hoeft dan geen verjaardagen te vieren. Voor de een is dat jammer, voor de ander een zegen.

Woorden worden vaak zó gewoon, dat je de ware betekenis niet meer echt ziet. Het is voor het eerst dat ik het woord leeftijd in tweeën heb geknipt. Leef-tijd. De tijd dat je leeft. Mooi toch eigenlijk. Daar hoeft helemaal geen getal aan gekoppeld te worden. Nergens voor nodig.

Je kan je voorstellen dat als je je leeftijd niet weet en andere mensen ook niet, je gevrijwaard bent van veel.
Je als leerling laten inschrijven op een school, met andere kinderen, is een ander verhaal als je niet kan zeggen hoe oud je bent. Er moet een schatting gedaan worden waar je zo ongeveer zit in je ontwikkeling. Dat lijkt me een vrij gevoel; je maakt zelf uit hoe en wanneer je je ontwikkelt.

Je bent nooit ergens te jong voor, of juist te oud. Er bestaat geen 50+ maatschappij, geen 55+, geen 60 of 65+. Je gaat gewoon door en voelt je zoals je je voelt, ongeacht de tijd dat je op Aarde bent. Er is geen haast, je hebt tijd genoeg.
Je hebt wel enige notie van of je kort meeloopt op onze bol of wat langer of al behoorlijk lang maar toch, als ik nu niet zou weten hoe oud ik ben, zou ik mij waarschijnlijk een stuk jonger voelen. En als anderen het ook niet weten, heb ik gewoon mooi wit haar in plaats van dat ik ingedeeld word in de grijze sector.

Je leeftijd als alleen maar leef-tijd te zien, zonder je er de jaren bij in te prenten, ik voel er wel voor. Het lijkt een klein dingetje maar het een steekt het ander aan, ga er maar ’s op brainstormen. Waarbij ik dan weer aankom bij mijn stokpaardje, vrijheid voor alles.
Ik voel mij ineens een stuk jonger dan ik ook eigenlijk ben!