Leuk voor de hond, een tuin. Je zou het wel denken. En ik had het ook gedacht, want Mozart – onze vorige witte herder- kon je geen groter plezier doen. Maar Ruby, nu ruim anderhalf jaar oud, heeft een tuincomplex. Daarom is ze hier meestal onrustig. Dit heeft ze al van kleins af aan.
Voor een sensitieve hond zijn er veel prikkels in een tuin. Alles beweegt en maakt geluid. Toch is dit niet de hoofdoorzaak van haar onrust. Het grootste probleem is dat Ruby onze tuin-overbuurvrouw M. eng vindt.
Dat Ruby de bloemen van de stelen eet, regelmatig ontsnapt uit de tuin om achter de tuincomplex-kat aan te gaan en wild om het tuinhuis rent en zo Baas zijn nieuwe grasveld in de staat van ouwe trouwe modderpoel terugbrengt, dit alles is deels een kwestie van puberteit.
Echter, als M. in de buurt is zijn de rapen past echt gaar. M. is er bijna dagelijks. Zodra zij eraan komt, gaat Ruby op de alert-stand. M. houdt van dieren, dat is het niet. En wij staan op goede voet met haar, dat kan het ook niet zijn.
Omdat we ons geneerden naar M. toe, sloegen we aan het therapieën. We probeerden van alles (dus adviezen geven hoeft niet meer), maar tevergeefs. Het is een gegeven dat we moeten accepteren.
Ruby kijkt voortdurend ongerust de kant op waar M. verblijft en gebruikt hierbij ook haar reukorgaan. Met haar neus in de lucht snuffelt ze in één richting. Ze ruikt de hele tijd onraad. Ze deinst terug en wil er toch naar toe. Ze moet het in de gaten houden.
Wij hebben compassie met Ruby, maar ook wel met onszelf. Als je hond maar onrustig heen en weer blijft rennen en hijgen, krijg je daar ook wel eens genoeg van. Regelmatig moeten we haar uit een groentebed plukken, daar staat ze dan te blaffen. Overigens blaft ze verder bijna nooit.
Pas als de meeste mensen huiswaarts gaan en Ruby weet dat vooral M. uit de snuffelzone is verdwenen, keert de rust langzaam terug. ’s Avonds en ’s nachts is ze het meest op haar gemak, in de veilige beslotenheid van het tuinhuis. Ruby heeft begrenzing nodig.
Maar ook daar heeft ze geen rust. Een klein vertrek brengt met zich mee dat een grote hond doorgaans in de weg ligt. We moeten vaak iets verschuiven, een la opentrekken of ’s nachts naar de La Campa Potti. Als je dan als hond in de vrije doorgang ligt, ben je de klos. Voor zover je kan spreken van een vrije doorgang.
En dan is het avond. Ze is eindelijk rustig en ligt lief te slapen. Hoe wreed zou het zijn haar nu wakker te maken omdat je daar moet zijn waar zij ligt. Dus poets je je tanden in een wijdbeense houding voor het keukenblokje, met Ruby tussen je voeten.
