Ach, wat heb ik toch allemaal laten liggen, het afgelopen jaar! Donna is inmiddels zestien maanden oud. Maar een pup heeft nog iets raadselachtigs. Ik durf nu pas goed over haar karakter en gedrag te schrijven.
Wat is dat toch, zo’n eerste jaar met je nieuwe hond. Al hadden we het al vier keer eerder meegemaakt, toch zijn er altijd weer diezelfde onzekerheden, zorgen en twijfels. Want blijft het zo of is het een fase?
Zo zat ik erover in of ze ooit zou wennen aan autorijden. Ze vond er niets aan, ze leed zichtbaar en vaak moest ze overgeven. We hebben even geoefend, geen intensieve training. Ik denk dat het gaan naar ‘het veld’ uiteindelijk het allerbeste idee was. Dit vindt ze zo leuk, dat na enige tijd het verheugende vooruitzicht daar lekker los te kunnen rennen, het won van de angst. Nu heeft ze helemaal geen klagen meer want in de auto die we nu hebben, ligt achterin in de zee van ruimte een koninklijke hondenmand. Daar springt ze nu vrolijk in.
Omdat Donna nogal eens blaft naar wat er voorbij gaat, vreesde ik dat dit problemen zou opleveren op een camping. Ik zag ons al weggestuurd worden, met onze sippe Kip (caravan) achter ons aan slepend. Op de eerste camping ging ze nog wel een beetje blaffen en moesten mensen -logisch- niet te dichtbij komen (wanneer begrijpen ze dat toch eens!) maar al snel was ze als een lammetje. Sterker nog, ze gaf geen kik meer en gedroeg zich daar heel anders dan hier op eigen erf. Omdat we de Kip aan de wilgen hebben gehangen, is er sowieso geen ‘probleem’ meer maar ik bedoel maar: daar had ik mij nu zo druk over gemaakt!
Donna is ook de eerste hond die met regelmaat iets sloopt(e?). De vorige honden voelden zich als pup na één sloopsessie al schuldig. Het feit dat ik quasi geschrokken ‘Ohoh! Dat mág toch niet!?’ uitriep, was voor hen genoeg om het nooit meer te doen. Met Donna zag ik dus al voor me dat de komende jaren het een na het ander vervangen zou moeten worden. Ik steek mijn handen er niet voor in het vuur, het kan best nog wel eens gebeuren, maar toch, ik heb er nu vertrouwen in dat dit ook voorbij gaat. Alleen buiten, alles wat met hout en takken te maken heeft, is onweerstaanbaar.
Donna is gewoon leuk en lief, zo is dat. En haar ondernemende karakter heeft enorme voordelen. “Donna is zo’n hond die je onder het puin vandaan haalt,” zeg ik dan. Ook zal ze huis & haard verdedigen, en ons natuurlijk. Onze vorige witte schoonheden vonden bezoek enig! Dus inbrekers ook, dacht ik wel eens. Zo niet Donna. Baas en Emmy first.
“Wat een mooie hond!” horen we regelmatig. Dat vinden wij ook. En die soepelheid! Haar manier van lopen is licht en verend, er zou ook een blaadje voorbij kunnen dwarrelen, zo’n fijne motoriek heeft zij.
Die ‘kleine’ van ons, die zo snel een grote hond was, is dan wel stoer en onderzoekend maar ook heel gevoelig. In situaties die ze te spannend vindt, wil ze nog wel eens of ‘dreigend’ doen, wat niets anders is dan onzekerheid. Buiten lopen aan de riem en een andere hond tegenkomen bijvoorbeeld. Of mensen die hier langslopen of het erf opkomen. Het blaffen is een waarschuwing vooraf: dit is mijn ruimte! Wij hopen dat ze meer zelfvertrouwen krijgt en dat dit van voorbijgaande aard is. Uit ervaring weet ik ook dat je een hond niet helemaal kan kneden zoals je wil. Zo is het leven.
EF, 30 juli 2025
