Donna en Ruby’s hoekje

Nooit heb ik een Ruby-column geschreven die daar over ging  maar nu moet het: Donna ligt in Ruby’s hoekje. Wat is Ruby’s hoekje?

Ruby was geen hond die aan je voeten ging liggen. Toen we nog een bank hadden die lekker ver tot aan de grond kwam, lag ze daar met haar vier poten tegenaan, op haar zij. Ook wel met de voorpoten in verstrengeling met een bijzettafel. Toen die bank er niet meer was en er een kwam waar je met de stofzuiger onder kon komen, ging ze daar niet meer liggen. Ruby zocht vanaf toen naar de meeste comfortabele en/of relaxte hoeken in de woonkamer.

Nu zijn de meeste hoeken in het huis waar we nu wonen al bezet maar er was in de buurt van de eettafel een riante hoek, heel privacy-achtig ook. Ze lag ook wel in haar luxe mand – je houdt van je dier of niet toch – maar die honden-privacy-hoek, dat was het helemaal voor haar.

Dit betekende wél dat Ruby en wij gescheiden waren door een muur van bijna twee meter breed. We hoorden elkaar wel maar we zagen elkaar niet. Dat vond zij niet erg want Ruby was een onafhankelijke hond. Laat mij maar lekker in mijn hoekje.

Omdat het een krappe boel was daar, besloten we vorig jaar een andere tafel te kopen, met in de muurhoek een bank met zo’n ronding. Ja, potver, dat was leuk zeg! Maar ach jee, alleen Ruby’s hoekje kwam daarvoor in aanmerking. En zij was te robuust, ze kon daar dan niet meer liggen.

Ik heb echt getwijfeld want het voelde wreed, Ruby’s hoekje in beslag nemen. Toch deden we het, na een uitgebreide en nederige uitleg van mij aan haar. Ze kon volgens mij zoveel woorden verstaan, dat ze dit ook begreep. Treurig droop ze af toen de meubelen arriveerden. Excuses van mijn kant wimpelde ze af. Ook al miste zij haar plek, ze gunde mij mijn bank. Zo’n hond was het wel.

Als ik had geweten dat ze vanaf toen nog maar drie maanden te leven had, waren we er niet aan begonnen, aan een interieurverandering. Maar dat wisten we niet.

En nu is daar Donna en Donna is nog klein dus zij past in Ruby’s hoekje! Als we over de ronding van de bank heenkijken, kunnen we haar zien liggen. Ze vindt het net zo fantantische hoek als Ruby het vond, althans zo interpreteer ik dat. En zo is de hoek voorlopig weer gevuld met leven. Donna heeft ook nog andere voorkeuren want afwisseling moet er zijn. Zoals de hoek waar een vierpoot lamp staat en een vierpoot bijzettafeltje en een reeks snoeren die over haar neus liggen. Het deert haar niet, al die obstakels. Het zet haar aan tot een extra verstrengeling met de poten van de lamp of het tafeltje. Of helemaal op de rug en gelukzalige geluidjes voortbrengend.

Man man, wat een leven!