Als deze column verschijnt is het herfst en zal hij wel zo zoetjesaan vertrokken zijn maar op dit moment is hij er nog, musca domestica, de huisvlieg. Deze vertoeft graag binnenshuis. Hij ziet zijn kans schoon als er ergens een opening is. Hij poept dat het een lieve lust is, op ieder voorwerp waar hij neerstrijkt, ook op etenswaren. Klinkt alsof ik het heb over één vlieg maar al snel heeft hij zijn hele familie opgetrommeld. Ze hebben de grootste lol als ze op je gaan zitten en je dan wilde bewegingen maakt. Ze vliegen met hoekige wendingen en hebben geen enkele behoefte om weer de gezonde buitenlucht in te gaan.

Altijd promoot ik ‘dood geen dieren’. Maar blijkbaar heb ik voor mezelf een paar uitzonderingen gemaakt. Bij parasieten is het ‘zij’ of ‘wij’ maar ja, de vlieg, die doet eigenlijk geen vlieg kwaad. We vinden ‘m vies, want hij poept misschien wel op ons eten. Of dat slecht voor ons is, weet ik eigenlijk niet eens. Ik kocht een paar vliegenmeppers en een doos met plakstrippen. En begon te meppen. Vliegenlijkjes, overal. Gelukkig spreekt dan toch mijn geweten.

Alsof het zo moest zijn, keken we in in het begin van het vliegenseizoen naar Heimat 1, dat speelt in het Duitse dorp Schabbach en begint in het jaar 1919. In dit blad is deze grandioze kroniek regelmatig genoemd, dus grote kans dat u de filmreeks kent.
Dan herinnert u zich misschien nog wel de keuken bij de familie Simon, vol met opdringerige vliegen. Ze zitten overal waar je maar kijkt en niemand lijkt zich eraan te storen. Ook niet als ze op het eten zitten of op een hand of een hoofd. Men leeft gewoon het leven en irritaties om vliegen zijn zinloos. De aanblik van de onverstoorbare acteurs met die vliegen, dit alles bracht mij ook in een andere stemming. Waarom deed ik er zo moeilijk over. Laat ze toch gaan. Als ze eenmaal zo inventief zijn geweest binnen te sluipen, laat ze dan hun leven uitleven, totdat ze zelf dood neervallen. En dat probeer ik nu. Het lukt niet altijd. Maar dan hoef ik maar aan die zwart-wit beelden te denken in die keuken van de familie Simon en ik leg de vliegenmepper weer neer. Het leven is leerzaam, juist als het om de ogenschijnlijk kleine dingen gaat.

Emmy Fons
Gepubliceerd in editie 3 van Vruchtbare Aarde, herfst 2021