In de tijd waarin wij leven hebben wij nooit tijd. Altijd dat gevoel alsof de duivel je op de hielen zit. Ik deed eens een inspiratieweek. Daar leerden we dat als je met je volle bewustzijn bij het moment blijft, je genoeg tijd hebt voor alles. Het haastige gevoel verdwijnt. Bovendien draai je je hand niet meer om voor karweitjes die je voorheen bestempelde als ‘vervelend’. Met een beetje geluk kijk je zelfs uit naar de closetpot boenen of het doucheputje haarvrij maken. Ik moet er wel bij vertellen dat dit voor het tijdperk van ‘social media’ was en we nog niet gefragmenteerd bezig waren heel de dag.
Het verblijf op deze plek is een geweldig mooie oefening in ‘bij de tijd blijven’. Alles kost echt veel meer tijd als je je druk maakt over tijdgebrek. In een tuinhuis is het eind dan helemaal zoek. Normaal gesproken sta je ’s ochtends op en loop je de badkamer in. Later schuif je misschien de gordijnen open. Dekbed terugslaan, kussen opschudden, fluitje van een cent. Zo gaat dat hier niet.
Eerst bij ramen en deuren verduisteringsdoeken verwijderen. Op slaapbank staan, ver reiken, bijna vallen. Opvouwen en opbergen op het vlierinkje (vliering mag het echt niet heten). Voorheen werd het onderlaken afgehaald, het bed getransformeerd tot bank, de hoes omgeklapt en dichtgeritst. Sinds het dekmatras er is, zijn er minder handelingen nodig. Een mooi voorbeeld van tijdwinst door ruimtegebrek (dekmatras viel nergens op te bergen). Het laken mag blijven, bed wordt bank en klaar.
Nee, nu maak ik het te simpel. Eerst dikke dekbed in ruimte boven garderobe proppen, hoofdkussens op vlierinkje, daarna pas opklappen slaapbank. Serie sierkussens erop, hard nodig om de rug normaal te houden. Ziezo.
Ziezo? Dat dacht je! In de ochtend moeten veel mensen naar de wc. Nee, nu niet de La Campa Potti, opschieten, snel snel. Rennen door de tuin, fiets van het slot halen, vuilniszak die tezamen met knijpers als regenzeil dient van zadel/fietstas verwijderen en zo snel als je kan naar de wc in het verenigingsgebouw fietsen. Fiets neerpleuren, bril op, code intikken, net op tijd.
Wacht eens, nu ga ik al te gedetailleerd op de zaken in. Dit was niet de bedoeling. Laat ik bij de tijd blijven: (warm) water uit de kraan, de wc en douche vlakbij, even een was in de machine doen, ik stond er alleen bij stil als we gingen kamperen. Op die campings waren douches en wasmachines. Voor die luxe voorzieningen moeten we nu uitwijken naar Wilke’s school. En die ligt nu net weer niet naast het tuinencomplex. Het zal niemand verbazen dat we onze auto niet voor het tuinhuis kunnen parkeren. Dat geeft allemaal niks, bewegen is goed. Maar ik wil maar zeggen: alles kost je veel meer tijd. De kunst die ik dagelijks tracht onder de knie te krijgen is genoegen nemen met de tijd dat iets kost. Dat geldt voor zowel de duur van het verblijf als voor de dagelijkse bezigheden. De valkuil ‘het is maar tijdelijk’ probeer ik te vermijden want dat is straks en nu is nu.
