Goedgevormde billen

Ik houd ervan in te zoomen op een detail. Deze foto maakte ik in 2009 in Florence (Toscane, Italië). De meeste mensen kennen het wel maar of iedereen David herkent in dit beeld van zijn goedgevormde billen, is de vraag.
Ook de details over de David en het verhaal erachter zijn interessant.

Het was in het jaar 1501 dat Michelangelo Buonarroti (Caprese, 6 maart 1475 – Rome,18 februari 1564) zijn tekeningen voorlegde aan opdrachtgever Soderini, eerste kanselier van de nieuwe Republiek die Firenze was geworden, na jaren van gedoe en ellende. Het was de tijd van de hoogrenaissance; Michelangelo was 26 jaar oud en zeer getalenteerd. Hij kreeg deze opdracht omdat de bewoners van Florence een nieuw symbool zochten om de vijand af te weren. Omdat het de gelovige herdersjongen David was die de voorheen onoverwinnelijke Filistijnse reus Goliath doodde, moest het deze mythische figuur worden.

Michelangelo ging aan het werk. Pottenkijkers wilde hij niet dus werd rondom het stuk Carrara marmer een hoge houten schuur gebouwd. Het marmer was al een keer bewerkt door een andere beeldhouwer dus helemaal blanco was het brok steen niet. Op deze verscholen plek werkte de kunstenaar zo’n drie jaar lang aan de realisering van de David. En waar moest het beeld dan komen te staan? Daar boog een commissie van dertig Florentijnse mannen zich over, waaronder het genie Leonardo da Vinci en kunstschilder Sandro Botticelli. Uiteindelijk werd gekozen voor een standplaats op de Palazzo Della Signoria, voor het Palazzo Vecchio.  

In 1504 was het zover, David was af. Omdat het beeld zo kolossaal was (5,17 meter hoog) viel het niet mee om het op zijn plek te krijgen. Het vervoer was al een uitdaging van jewelste en bovendien moest een muur van het paleis eraan geloven. Pas toen kon David de binnenplaats verlaten en vervoerd worden naar zijn standplek. Er werd een houten stellage gemaakt, waar David zo’n beetje aan hing te bungelen. Dit gaf het minste risico op beschadiging. De tocht van atelier naar definitieve plaats duurde vier dagen. Op 18 mei kwam hij aan, in vol ornaat, het wit blonk in de zonneschijn. Op 8 juni stond hij eindelijk op zijn plek. Je zou denken dat iedereen vol trots was met zo’n indrukwekkend beeld in de stad. Maar nee, ook toen had je vandalen die met stenen probeerden David te beschadigen. Dus werd hij streng bewaakt. 

Opdrachtgever Soderini was een moeilijk kereltje. Heb je te maken met een topkunstenaar die een bovennatuurlijke prestatie levert, zat hij te zeiken over de neus van David. Die moest anders. Mooi niet, dacht Michelangelo. Hij beklom de stellage, klooide een beetje met zijn hamer en beitel en liet wat marmergruis langs het beeld vallen. Ziezo.
Soderini was tevreden, ook al was hij besodemieterd. 

In 1875 werd David uit de frisse buitenlucht gehaald. Het beeld was al een keer gigantisch beschadigd en weersinvloeden deden er al die eeuwen ook geen goed aan. Na weer een hele onderneming mocht David plaatsnemen in de Galleria Dell’Accademia. Op het Piazzale Michelangelo kwam een bronzen kopie. Echter, David had zo’n enorme leegte achtergelaten op het plein dat men in 1908 besloot een marmeren kopie van het beeld te laten maken en die op de originele plek, Piazza Della Signoria, te plaatsen. 
En dat beeld heb ik gefotografeerd. Die dag zag ik niet de originele David van Michelangelo. Een doodzonde natuurlijk maar ja, dat komt er misschien nog eens van.