Het was aangenaam in Het Oude Loo. Het vermogen van de Oranjes was duidelijk nog niet opgedroogd, dat kon je hier zien.
Na een inspectie van het kasteel besloten we een salon en twee slaapvertrekken in gebruik te nemen en wel zo, dat ze snel weer op orde te brengen waren. Gelegen op de eerste verdieping, waar we niet direct zichtbaar waren.
“Twee?” had Willem gevraagd.
“Ja, ik blijf hier bij jullie. Het is anders te riskant. Stel je voor dat er toch iemand komt. Ik weet zeker dat ik ons er dan uit kan lullen.”
Bij dat ‘lullen’ gingen de wenkbrauwen bij het staatshoofd en zijn dienaar omhoog.
“Lullen betekent praten, maar het is minder netjes. Volkstaal. Ik ben tenslotte een volksmeid.”
Willem keek mij vorsend aan, met die donkere ogen van hem en die spottende trek om zijn mond.
“Ik bedoel dus dat ik, bij een plotselinge ontdekking, ons verblijf hier kan rechtzetten door een verhaal op te hangen. Laat dat maar aan mij over.”
“Het bevalt me maar matig”, somberde king Billy, “maar er zit niets anders op dan ons nu naar jouw plan te schikken.”
“Juist. Ik weet nog steeds niet of jullie voor iedereen zichtbaar zijn, maar boer Dirk zag jullie tenslotte ook. Althans, daar leek het wel op.”
De koning-stadhouder schudde zijn hoofd. Dat het hem verwarde, kon ik begrijpen. Moeizaam liet hij zich in de hal op een van de stoelen met kaarsrechte rugleuning zakken en merkte mistroostig op dat het ‘hier nogal veranderd was’.
“Lijkt me niet gek, Willem. Ook al hecht de adel aan oude spullen, op een gegeven moment moet je toch gaan moderniseren. Maar er is vast en zeker genoeg wat je nog herkent. Wandtapijten bijvoorbeeld”
Hij was er niet van onder de indruk en wenkte Geoffrey. Toen die voor hem stond, maakte hij een ongeduldig gebaar richting zijn mond. Mijn oren stonden op scherp toen hij ging fluisteren. Ik wist direct dat het met dat kistje te maken had en dat boek. Was het al verstopt of moest de lakei die taak nog uitvoeren?
Omdat mijn nieuwsgierigheid buitenproportioneel groeide, wilde ik kostte wat het kost weten waar dat ding was. Ik kwam op het lumineuze idee hen af te leiden met muziek. In een van de kamers had ik de nieuwste geluidsapparatuur zien staan. Even later schalde de stem van David Bowie over de hele verdieping.
“Mon dieu! Dit is waanzin!”
Terwijl zij op onderzoek uitgingen, zocht ik naar het kistje en vond het meteen achter een gordijn. Daar had ik Geoffrey namelijk al zien rommelen. Maar waar moest ik het zo gauw laten? Ik had niet veel tijd.
“Mannen! Ik ben even weg om eten te halen. Tot zo!”
