Toen onze vorige Zwitserse herder Mozart nog leefde, was ik begonnen met het beschrijven van karakteristieke eigenschappen van haar. En dan die dingen, waarbij ik mij kon voorstellen dat het ook leuk is voor anderen om te lezen. Want ja, van je eigen hond vind je alles leuk natuurlijk (nou […]
AAN DE WILGEN HANGEN Wilke deed een beetje vreemde mededeling.“Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.”Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt.
Aan de wilgen hangen Meer lezen »
ColumnsKralingse bos, 2019. Foto: Wilke Vos Als je een hond hebt kom je veel buiten. Die van mij – een witte herder – zie je niet snel over het hoofd. Ik heb bijna dagelijks aanspraak. Door die ontmoetingen kom ik regelmatig opgeruimder thuis dan ik wegging. Niets relativeert zo goed
Het was een zonnige zomerse dag, niet te warm. Ik zat op een bankje aan de boulevard in het Rotterdamse Kralingse Bos. Een zacht briesje joeg de struise zeilbootjes op de plas traag vooruit. Ik had geluk dat de man op de grasmaaimachine zojuist was vertrokken. En met hem het
Omdat ik de hoes zo mooi vind, gaf ik de oude dubbelelpee een plek in onze woonkamer. Ik heb het over het album ‘Ummagumma’ van Pink Floyd uit 1969. Je ziet een foto van de vier bandleden, maar het is niet zomaar een foto. Op de voorgrond zit de leadgitarist
Wat een verrukkelijke verrassingen kent het leven soms toch! In een donkere ruimte van het kasteel beklim ik een trap en open ik voorzichtig een deur. Daar sta ik dan, in een onvervalst baroktheatertje, intiem en charmant. Er lopen twee bezoekers rond, maar die hebben het al snel gezien. Ik
“Lukt het een beetje?”“Lukt WAT een beetje..”“Waar je mee bezig ben. Of dat lukt!”“Het zal zeker lukken als jij ophoudt met vragen of het lu
‘De staartmezen verzoenen een mens met heel zijn bestaan’, schreef Hans Dorrestijn in zijn ‘Vogelgids’. De schrijver trok deze conclusie nadat hij een kwartier lang vol verrukking oog in oog stond met een staartmezen-familie. De staartmeesjes zaten op een waslijn, knus tegen elkaar aan. Tot op heden had Dorrestijn op
